ขนาดไหนถึงเรียกว่าสปอยล์

สิ่งที่กวนใจในการเล่นเกมหรือรับชมรับฟังสื่อบันเทิงต่าง ๆ อย่างที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญของเรื่องนั้น ๆ หรือที่เราเรียกว่าการสปอยล์ เพราะเป็นการลดทอนอรรถรสในการเล่นการรับชมอย่างที่สุด มันทำให้เราหมดอารมณ์ลุ้นอารมณ์ร่วมเพราะเราดันรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น จนรู้สึกหมดสนุกในการดูการเล่นไปเลย

ซึ่งผู้เขียนหยิบเอาประเด็นนี้มาพูดเนื่องจากช่วงที่ผ่านมามีข่าวที่แผ่นเกมเวอร์ชั่น Xbox One ของ Kingdom Hearts 3 หลุดออกมาวางจำหน่ายก่อนเวลาเกือบเดือน จนคนที่ได้แผ่นมาต้องออกโรงเตือนว่าช่วงนี้ให้ระมัดระวังการสปอยล์เนื้อหาของเกมให้ดี แต่ก็มีการยืนยันจากตัวผู้กำกับเกมว่า ฉากจบลับและเนื้อหาที่อยากให้เปิดเผยในภายหลังนั้นจะไม่รวมอยู่ในแผ่นเกมอย่างแน่นอน

ซึ่งเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะเกมอย่าง Resident Evil 7 ก็เคยถูกฤทธิ์ของแผ่นหลุดก่อนเวลาเล่นงานมาแล้ว จนช่วงนั้นใครที่อยากเล่นเกมนี้มาก ๆ ต้องหลีกเลี่ยงการเข้าไปในเว็บไซด์อย่าง YouTube หรือ Twitch กันช่วงหนึ่ง เพราะคนทำ Content บางคนทำภาพปกโชว์หราเลยว่าจะได้เจอกับอะไร ซึ่งการเจออะไรแบบนี้ก่อนวันที่เกมออกก็ชวนโมโหเอาเรื่องอยู่ จนกระทั้งมีมาตรการในการจัดการคลิปวิดีโอที่มีเนื้อหาในการสปอยล์เกมก่อนเวลาอันควรออกมาจึงสบายใจขึ้นมาบ้าง

ซึ่งประเด็นนี้ก็ถือเป็นประเด็นเด็ดเจ็ดสีที่เวลามีการนำมาพูดถึงก็มักจะร้อนฉ่าจนเกิดดราม่าฟัดกันนัวเนีย ซึ่งบางทีสิ่งที่เพื่อนสมาชิกในกลุ่มบางคนอาจจะรู้สึกว่า เฮ้ย สิ่งที่ฉันเอามาโพสเอามาเปิดประเด็นนี่มันไม่ใช่จุดสำคัญนะ ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ แต่กับบางคนเขาอาจจะรู้สึกว่าไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับเกมหรือหนังเรื่องนั้น ๆ โผล่มาให้เห็นแม้แต่นิดเดียวก็ถือว่าไม่โอเคหมด เพราะอยากจะเห็นทุกอย่างในหนังหรือในเกมด้วยตัวเองทั้งหมด จะนิดหน่อยก็ไม่ได้เลย

ซึ่งเรื่องนี้ถ้าให้เราพูดกันตรง ๆ ก็คือ เรื่องของการสปอยล์นั้นเป็นสิ่งที่หามาตรฐานตรงกลางร่วมกันค่อนข้างยาก เหมือนกับเรื่องของการรับ”รสชาติ” ของคนเรา บางคนชินกับรสเผ็ด แค่ไหนก็ไม่ซีเรียส แต่กับบางคนนิดหน่อยนั้นไม่ได้เลย จะหลุดออกมาเป็นแค่ภาพนิดเดียว คลิปสั้น ๆ นิดเดียวก็ไม่โอเคหมด หรือบางทีต่อให้เป็นคลิปหรือรูปของทางทีมพัฒนาเป็นผู้เปิดเผยเอง ก็ทำให้รู้สึกแย่ได้เหมือนกัน

แล้วตรงไหนกันแน่ที่อยู่ในจุดที่เรียกว่าพอดี? ปัจจุบันนี้เราอยู่ในโลกที่ทุกอย่างหมุนไปอย่างรวดเร็วมาก ๆ ข้อมูลทุกอย่างผ่านสายตาเข้าสู่สมองของเราในเวลาเพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้น แถมอะไรก็ตามที่หลุดมาในโลกอินเตอร์เนต แม้มันจะถูกลบทึ้งไปแต่มันก็ไม่รอดพ้นเงื้อมมือของเหล่านักแคปในตำนานทั้งหลายไปได้ (ขนาดบางภาพโพสไปแล้วลบในไม่ถึงสิบนาที บางทีก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของเหล่านักแคปไปได้เลยนะเออ)  การจะหาจุดพอดีให้ได้นั้นก็ต้องเริ่มจาก”ตัวของเราเอง” เสียก่อน เพราะเชื่อเถอะว่าต่อให้เราระวังตัวแค่ไหนเราก็ไม่สามารถหนีอะไรแบบนี้พ้น ยกตัวอย่างเคสของตัวผู้เขียนเองในช่วงที่ The Avenger ภาคสามเพิ่งฉายใหม่ ๆ และอยากดูมาก ตอนนั้นทำงานพิเศษรับจ็อบอยู่ในห้าง ซึ่งในระหว่างที่รอจัดการตัวเองในห้องแต่งตัว เจ้ากรรมก็มีคนคุยกับเพื่อนเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้อยู่พอดี แล้วเจ้ากรรม เขาก็ดันพูดถึงชะตากรรมของตัวละครในเรื่องว่าเป็นอย่างไร เท่านั้นแหละทำเอาหมดอารมณ์อยากไปดูแทบจะทันทีเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ใน Social Network เองเราก็หลบมาได้ตลอด แต่กลับมาพลาดง่าย ๆ ในห้องแต่งตัวแบบนี้ก็เซ็งเอาเรื่องเหมือนกัน ซึ่งถ้าหากเพื่อน ๆ ผู้อ่านไม่ซวยแบบผู้เขียน และมีความตั้งใจว่าอยากจะเล่นเกมนั้นหรือหนังเรื่องนู้นแบบเต็ม ๆ ไม่อยากถูกสปอยล์ ก็ต้องหลีกเลี่ยงคีย์เวิร์ดต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องให้พ้นเสีย ยุคนี้ Social Network อย่าง Twitter ก็สามารถกรองคำที่เราไม่ต้องการเจอได้ง่าย ๆ แล้ว เป็นการหลบหนีการสปอยล์ไปได้อีกทางหนึ่ง

แต่ถ้าหากคนที่โพสข้อมูลเหล่านั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าสิ่งที่เขาบอกไปนั้นเป็นการสปอยล์หรือไม่ ก็ขอให้เพื่อน ๆ ทุกคนใช้สติและอธิบายให้เข้าใจด้วยจะเป็นการดี แต่ถ้าเจ้าตัวไม่เข้าใจและไม่พยายามเข้าใจก็ปล่อยผ่านไปเสียดีกว่า อย่าพยายามทุ่มเถียงให้เปลืองพลังงานชีวิตเลย

แต่สำหรับคนที่เล่นหรือดูมาแล้ว และอยากหาคนมาร่วมถกร่วมคุยด้วย ผู้เขียนก็เข้าใจว่าอาการคันปากอยากเมาท์เรื่องนั้น ๆ มันเป็นอย่างไร (ประมาณว่าอยากหาคนมาร่วมกรี๊ดหรือร่วมถกประเด็นเกี่ยวกับเกมที่ว่าด้วย) ก็อย่าลืมทำโพสหรือตอบคำถามแบบหลบไม่ให้เห็นข้อมูลสำคัญกันด้วย โดยเฉพาะใน Facebook ที่ถ้าหากคิดว่าสิ่งที่จะโพสออกไปเป็นการเผยข้อมูลสำคัญ ก็เตือนทุกคนที่เข้ามาอ่านก่อนว่าในโพสหรือ Comment นั้นมีการสปอยล์ เท่านี้คนที่เขาไม่อยากรู้ก็สามารถหลบเลี่ยงการสปอยล์อันไม่พึงประสงค์ได้แล้ว (ยกเว้นแต่ว่าจะมีคนอยากคลิกเข้ามาเอง อันนี้ไม่รู้จะช่วยยังไงจริง ๆ )

ท้ายนี้ก็ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า การสปอยล์นั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบใดที่เราต้องเข้าสู่สังคมหรือกลุ่มที่พูดคุยในที่ต่าง ๆ ถ้าหากกลัวมากจริง ๆ ก็ควรเริ่มจัดการที่ตัวเองกันก่อน แล้วก็พยายามอย่าเผลอปล่อยหลุดประเด็นสำคัญแก่เพื่อนที่ยังไม่ได้เล่นหรือดูด้วยจะดีที่สุด และถ้าหากว่าไม่ได้จริง ๆ ก็คงต้องหลีกเลี่ยงการเข้าสังคมออนไลน์กันหน่อย และเรื่องของการจัดการกับพวกที่ก่อความเดือดร้อนจนเกินพอดีก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ดูแลไป และสังเกตตัวเองว่าได้ทำพฤติกรรมเหล่านี้หรือไม่ ถ้าใช่ก็ปรับปรุงตัวเสีย เท่านี้คุณก็สามารถอยู่ได้อย่างสบายใจขึ้นมาอีกระดับหนึ่งแล้วครับ